Pan nic poczuł, że jest nagi. Goło, ale za nic wesoło. Zaczął się pospiesznie ubierać, lecz kolejne nakładane ubrania nic nie zmieniły. Nagość się rozpanoszyła, a pan Nic gwałtownie skurczył. Miał wrażenie, że wszyscy widzą jak bardzo jest nagi. Czuł na sobie spojrzenie spodni, koszulki czy nawet majtek. Czyżby życie chciało puścić pana Nic w skarpetkach? Naga prawda na szczęście się nie wstydziła. Pan Nic poczuł, że nagość jest konieczna. Zdjął spodnie, koszulkę i nic sobie nie robiąc zrzucił skarpetki. Podniósł oczy — od teraz on też będzie patrzył. Dlaczego? Nie wiadomo.

Pan Nic postanowił spędzić dzień za miastem. Dlaczego? Nie wiadomo. Dnia nie starczy, aby opowiedzieć o przygotowaniach. Pan Nic niczego nie zaniedbał. Wiedział, jakimi ulicami iść i jakie place mijać. Mijały minuty, potem godziny i dzień zaczął się trochę nudzić. Pan Nic nic sobie z tego nie robił i szedł dalej. Dalej było niestety jak wyżej. Ulica wyrzucała pana Nic na kolejną ulicę i tak bez końca. W końcu noc zastała dzień na obcesowym ziewaniu. Pan Nic wczorajszego dnia już nie znajdzie. Następnym razem przygotuje się staranniej. 

..

Pana Nic rozbolały uszy. Dlaczego? Nie wiadomo. Zaczął nasłuchiwać. Uszy czujnym uchem usłyszały, że pan Nic nasłuchuje. Przez długą chwilę nic nie było słychać. Pan Nic dał sobie po uszach za takie gapiostwo. Coś mu się o uszy obiło, lecz szybko wpadło jednym, a wypadło drugim. Drugie ucho powiedziało pierwszemu, aby nic panu Nic nie mówić. Panu Nic zadzwoniło w uszach. Pan Nic nie jest jednak taki głupi… Już wie, że na dzwonki nie może reagować.

Pan Nic się zatruł. Dlaczego? Nie wiadomo. Było mu jak nic niedobrze, a trucizna dopiero się rozgrzewała. Do mety było daleko, więc nikt niczego się nie spodziewał. Trucizna truła głowę panu Nic, a ten udawał, że chodzi o żołądek. Sączenie trucizny w końcu się powiodło. Pan Nic pochylił przed nią głowę. Przez żołądek do serca. Pan Nic polubił truciznę i jakiś czas przebywali ze sobą. Nic jednak nie trwa wiecznie. Od tej sielanki truciznę rozbolała głowa, więc na razie pan Nic postanowił jej o sobie nie przypominać. 

Pan Nic pomyślał o umieraniu. Niewiele mógł myśleć, bo jeszcze nie umierał. Jednak się uparł i chciał od umierania się czegoś dowiedzieć. Umieranie się trochę ociągało, trochę grało na zwłokę. Na zwłoki pan Nic nie da się nabrać. Umieranie zobaczyło, że panu Nic ze śmiercią jest do twarzy. I jak tu uciec z twarzą? Zresztą nie wiadomo, kto miałby uciekać? Nic a nic pan Nic od umierania się nie dowie. Temat zmarł śmiercią naturalną. Naturalnie natury nie da się oszukać i jeszcze pan Nic do umierania wróci. Dlaczego? To akurat wiadomo.

Pan Nic przegrał. Porażka przyszła nie w porę. Nic nie wskazywało, aby pan Nic się po niej podniósł. Tymczasem porażka podnosiła poprzeczkę. Pan Nic postanowił skorzystać z okazji. Nic nikomu nie mówiąc, schował się pod stół. Uderz w stół, a porażka się odezwie. Pan Nic znalazł się na przegranej pozycji. Nie zostało nic innego jak potraktować porażkę z pozycji siły. Żal było na to patrzeć. Pan Nic tuląc żal, przytulił i porażkę. Odtąd nie będzie się z nią rozstawać. Dlaczego? Nie wiadomo. 

Pan Nic poszedł na wystawę. Dlaczego? Nie wiadomo. Szybko się okazało, że był to błąd w sztuce. Sztuka za nic nie chciała pana Nic, a i on czuł się lekko zaszczuty. Pan Nic, nie chcąc się narażać, cicho przemieszczał się po galerii. Cała sztuka w tym, aby nie sprowokować sztuki. Niestety pan Nic coś zobaczył. Nie chciał czuć się sztucznie, więc nie ukrył zainteresowania. Sztuka postanowiła być sztuką dla sztuki i nic sobie nie robiąc, wyprosiła pana Nic. Cała sztuka w tym, aby omijać sztukę. Pan Nic będzie o tym pamiętał.