...

Pan Nic ogląda telewizor. Ogląda ze wszystkich stron. Jednak nie widzi niczego nowego. Lecz… Nowość nadchodzi i liże rękę pana Nic. Pan Nic panicznie boi się Nowości. Odejdź Nowość! Nowość nic nowego nie wnosi. Wynosi się. Pan Nic wraca do telewizora. Ogląda ze wszystkich stron. Jednak nie widzi.

...

Pan Nic poszedł do teatru. Dlaczego? Nie wiadomo. Od początku czuł, jakby grał w jakimś przedstawieniu. Dookoła ludzie odgrywali swoje role, ale i tak to nic w porównaniu ze sceną. Tutaj aktorzy grali tak wyraźnie, że pan Nic czuł się zupełnie nieswojo. Co najgorsze, pan Nic wiedział, że zachowuje się bardzo nienaturalnie. Niczym się nie różnił od aktorów, lecz jego gra pozostawiała wiele do życzenia. Wszystko co mu pozostało, to statystowanie. Więcej już się nie wcieli w widza i takie gierki pozostawi sprytniejszym. 

.....

Pan Nic poczuł, że coś w nim umarło. Umarło tylko trochę lub nawet całkiem, niczego nie zostawiając. To puste miejsce wydało się Panu Nic nadmiernie opuszczone. Niby nowy pokój cieszy, ale też i wieje chłodem. Już nawet nie pamięta dokładnie, co stracił. I na razie nic nie zyskał. Pan Nic rozejrzał się po pustce i postanowił odłożyć to wszystko na później. Dlaczego? Nie wiadomo. 

.

Pan Nic postanowił cofnąć czas. Chciał naprawić błąd sprzed kilku dni, więc niewiele myśląc, ruszył do działania. Nic nikomu nie mówiąc, zastawił pułapkę. Czas zatrzymał się w miejscu, jakby lekko niedowierzając. Pan Nic najwyraźniej nie liczył się z jego czasem i przez chwilę nikt nie znał dnia ani godziny. Okazało się jednak, że nie było nawet chwili do stracenia. Czas zaczął się ścigać sam ze sobą i sytuacja zrobiła się poważna. Pan Nic zrozumiał, że nie naprawi jednego błędu kolejnym. Na szczęście czas leczy rany, więc przygoda skończyła się na niczym. Pan Nic nic nie cofnął, a czas był tylko trochę niewyspany.

.....

Pan Nic poczuł, że nabrał ciała. Nie było nic do ukrycia, a i ciało nie dawało się łatwo nabrać. Spoczywało na barkach, leżało na wątrobie, a nawet poszło w pięty. Za nic nie chciało słuchać, a pan Nic chciał, aby słuch po ciele zaginął. Naleciałości odbijały się czkawką. Ciało zalazło za skórę, w której pan Nic czuł się coraz bardziej obco. Zaczął gonić w piętkę i do tego Achillesa. Pojedynek Dawida z Goliatem zakończył się remisem. Ciało nie będzie skakać do oczu, a pan Nic ciała już z oka nie spuści. Dlaczego? Nie wiadomo. 

.....

Pan Nic na nic nie ma czasu. Zajmuje się od rana milionem rzeczy, ale przecież nie w tym rzecz. Czas wcale się nie spieszy, ale pan Nic nic o tym nie wie. Dlaczego? Nie wiadomo. Płyną godziny, ale nic się nie zmienia. Czas jest zawsze na czas — przy okazji się nie męcząc —  podczas gdy pan Nic spieszy się coraz bardziej. Czuje, że niewiele jeszcze zrobił, a rzeczy jakby wciąż przybywało. Czas na wnioski, lecz przy takim zmęczeniu wnioski grały na czas. Pan Nic położył się nie patrząc na zegarek. Jutro będzie miał czas na wszystko.

...

Pan Nic postanowił się zmienić. Dlaczego? Nie wiadomo. Zmiana przyszła nie w porę, choć podobno zawsze jest dobry czas na zmiany. Zmiana od początku była jakaś niezdecydowana. Nic jej się nie chciało, była dziwnie nieruchawa i mocno zmienna w nastrojach. Zanim się na cokolwiek zdecydowała, pan Nic praktycznie o niej zapomniał. Cicho popłakując, uciekła z mocnym postanowieniem poprawy. Zmieni się na lepsze, a wtedy Pan Nic nie będzie miał nic do gadania.