.. .....

 

Pan Nic postanowił, że będzie robił zdjęcia. Dlaczego? Nie wiadomo. Chodził po ulicach i pstrykał cały dzień. Obrazy wydawały się fotogeniczne, a ludzie rzadko wychodzili z kadru. Setki wrażeń, lecz pan Nic czuł, że niczego jeszcze nie zobaczył. Kolejne zdjęcia i kolejne marne widoki na przyszłość. Niby coś widać, ale nigdy na jednym zdjęciu. Pan Nic rozczarowany wrócił do domu. Jak nic patrzył zbyt chciwym okiem. 

......

 

Pan Nic zgubił klucz do mieszkania. Jeszcze będąc na ulicy, przeszukał kieszenie i wiele wskazywało na to, że nie wejdzie do siebie tak łatwo. Próbował przypomnieć sobie dotychczasową trasę, ale wszystko mu się mieszało. Dlaczego? Nie wiadomo. Co chwila skręcał nie w tę stronę, więc pokonany wrócił pod swoje drzwi. Tymczasem mieszkanie stało otworem i nie pamiętało żadnego zamka.

.....

 

Pan Nic wyjechał na wakacje. Dlaczego? Nie wiadomo. Tyle wolnego czasu i nic do roboty. Sytuacja niemal idealna. Odpoczynek szybko zmęczył pana Nic. Zrozumiał, że jest wiele do zrobienia, a czasu coraz mniej. Tymczasem czasu było coraz więcej. Okazało się po jakimś czasie, że do zrobienia właściwie nie ma nic. Wakacje niczym się nie różniły od bycia u siebie. Były poza tym znudzone panem Nic i postanowiły się skończyć. Pan Nic wrócił zadowolony. Nie przywiózł pamiątek, bo wszystko ma przecież w domu. 

.... ....

Pan Nic zaczął wszystko planować. Dlaczego? Nie wiadomo. Zapisywał w specjalnym notatniku dzień wcześniej, niczego nie pomijając. Potem odhaczał starannie każdą linijkę. Zaczynał wczoraj, a kończył następnego dnia. Im więcej haczyków, tym lepiej. Po niedługim czasie Pan Nic zaczął się czuć gorzej. Przybywało haczyków, a ubywało bohatera. Na szczęście notatnik gdzieś się zagubił, a Pan Nic niebawem odnalazł. 

 

.......

 

Pan Nic założył okulary. Dlaczego? Nie wiadomo. Miał przez nie widzieć bardzo wyraźnie. Szybko się okazało, że to niekoniecznie prawda. Pan Nic mrużył oczy, lecz niewiele to pomagało. Widział tylko niektórych ludzi i nie wszystkie budynki. Dzielnice zamieniały się w ulice, a pola w leśne ścieżki. Niezwłocznie wrócił do domu, bo ciężko było na to patrzeć. Tutaj trzeba doświadczonego oka. 

.....

Pan Nic poczuł, że chce zatańczyć. Nie tańce mu były teraz w głowie, lecz nogi rwały się same. Okazało się, że musi postawić pierwsze kroki, aby uczynić krok naprzód. Chocholi taniec pozwolił mu pójść w tango. Tańczył jak mu nogi zagrały i nic sobie nie robił z braku muzyki. Woli żadną, niż kocią. Na każdym kroku zapominał o kolejnych. Nic już nie mogło uratować pana Nic. Ratując pozory, zauważył, że nawet nie ruszył się z krzesła. Dlaczego? Nie wiadomo.

 

.....

 

 

Pan Nic zaczął się powtarzać. Nie chodziło tylko o robienie tego samego. Myślał podobnie przez cały czas, więc nic nie wskazywało, aby cokolwiek miało się zmienić. Pan Nic podjął kolejną próbę wyrwania się z tego uścisku. Już nie pamiętał którą. Szybko zaczął się powtarzać i robić to samo, co przedtem. Dlaczego? Nie wiadomo.