Pan Nic wstał i pomyślał o napisaniu listu. Mógłby napisać o wszystkim co mu leży na sercu. Niczego pan Nic nie musiałby pomijać. Nawet tego, co między wierszami. Serce jednak nie miało wierszy na sercu. Chciało prosto i z mostu. Pan Nic roześmiał się prosto w twarz. Tej twarzy serca nie znał. Pan Nic nie dał nic po sobie poznać i poszedł pisać. Listonosz znał się na takich sztuczkach. Napisać, a potem nie podać adresu. Niczego tak się nie wyśle. Dlaczego? Wiadomo.